Vóór 1869 stond bij de Wouddijk een molen voor de bemaling van een flinke polder, waarin het meeste land eigendom was van de familie Beintema. Deze molen brandde in 1869 af.
Vervolgens konden de landeigenaren het niet eens worden over de plaats van de nieuw te bouwen molen. Als gevolg verschenen in die polder drie molens op verschillende plaatsen... Deze is de meest westelijke van het toen gebouwde drietal en de enig overgeblevene. 

In januari 1950 werd de taak van de molen overgenomen door een elektrisch gemaal. In september 1963 werd het verzoek ingediend ontheffing van het sloopverbod. Dat verzoek werd echter niet ingewilligd, dus de molen bleef, al trad onmiskenbaar verval op.

Belangrijke restauraties vonden plaats in 1968 maar vooral in 1988. In dat laatste jaar werd onder meer de houten bovenas vervangen door een nieuw gegoten gietijzeren exemplaar.
Ingrijpender was de beslissing toen om de vanouds aanwezige houten bekleding (horizontale zwart geverfde delen met op de hoeken een witte bies) op het achtkant te vervangen door riet. Ook de kap kreeg voor het eerst in zijn bestaan een rietbedekking. Deze rietlaag, veel dikker dan de oorspronkelijke houten bekleding, heeft de verhoudingen van deze betrekkelijk kleine molen grondig veranderd en leverde nog andere problemen op: zo bleek de baard tijdens het kruien hier en daar klem te lopen. Niet iedereen was dan ook even gelukkig met deze wijze van restaureren. 

In 2022, na ruim 30 jaar, besloot men de situatie zoals die oorspronkelijk was, te herstellen: romp en kap zouden de houten bekleding terugkrijgen. In februari 2023 was men hier druk mee bezig. In september 2023 was het werk gereed en stond de molen als vanouds te pronken in zijn nieuwe oude jas. 

Het is niet meer mogelijk hier uit te malen op de boezem; deze molen maalt alleen nog in circuit.