In 1878 is op deze plaats door de gebroeders Pieter Jan en Jan Pieter de Heus een houten achtkante molen op een stenen voet gebouwd. In 1888 brandde deze geheel af.
Nog in hetzelfde jaar werd de huidige molen gebouwd, zeer waarschijnlijk met onderdelen van de toen net gesloopte achter (=onder)molen van de polder Oud- en Nieuw Schaayk en Kortgerecht te Leerdam. Deze was in 1864 gebouwd als opvolger van een toen verbrande wipmolen.
Men verklaart de getailleerde vorm wel omdat na de brand van 1888 de Leerdamse kap van een zodanige diameter was, dat tijdens de bouw de romp moest worden aangepast.

In 1921 verkochten de gebr. De Heus de molen aan J. Schennink, waarna deze tot 2012 in het bezit van die familie bleef. In dat laatste jaar werd de molen overgenomen door de Stichting Elisabeth Weeshuis, die het plaatselijke historisch museum beheert.

De molen heeft in 1943, 1954 en in 1975/'76 restauraties ondergaan. Bij de laatste kreeg de molen nieuwe roeden.
In 1993 bleek opnieuw herstel nodig. Spectaculair was daarbij het werk aan de staart: deze werd in één keer (staartbalk, korte spruit, korte schoren en achterkeuvelens) vernieuwd en vervolgens omhoog getakeld. Ook zijn toen enkele balken en vloeren vervangen.

In april 2022 bleek één van beide roeden in dusdanige staat, dat men besloot, de molen stil te zetten. De molenaars gingen toen onmiddellijk op zoek naar een elektrische maalstoel: die had deze molen niet! 
Inmiddels (maart 2024) zijn nieuwe roeden voor de molen vervaardigd; zij zullen worden gestoken nadat ook andere werkzaamheden zijn verricht, zoals een nieuwe windpeluw. 
Op 12 april gingen de oude roeden eruit. 

Opvallend is de dwarsbalk op de staart, het zgn. galghout; in deze streek niet gebruikelijk.