De molen is gelegen op het voormalige bastion 'Utrecht' van dit stadje. In 1857 werd hij gebouwd in opdracht van Matthias Versterren.

Na 1930 braken er moeilijke tijden aan en dreigde zelfs afbraak: door het zware kruien en lastige bedienen (men moest drie trappen omhoog voor de maalzolder bereikt was), voelde de molenaar meer voor een motor.
Zo ver kwam het gelukkig niet en in de zomer van 1937 werd de molen zelfs behoorlijk opgeknapt: de kap kreeg een rode icopal bedekking, er kwam een nieuwe lange spruit en schoren en er werd een nieuwe ijzeren staartbalk aangebracht, gefabriceerd door de fa. Pot uit Kinderdijk. Uiteraard werd de molen ook 'verbusseld'.

In de jaren '60 van de twintigste eeuw was de molen opnieuw in verval: er werd alleen nog met de elektromotor gemalen, de stelling was intussen deels verdwenen.
Als één van de eerste molens in de omgeving werd destijds besloten tot restauratie en daarbij kreeg de molen een Oud-Hollands opgehekt wiekenkruis. Vlak daarna werden de machines van de maalderij afgevoerd. In deze tijd heeft de molen veel gedraaid en ook gemalen, dankzij eigenaar Nol Voet en zijn medewerkers Harry en Martien van der Ven (later Van Aarsen).

Begin jaren '80 viel het windmaalbedrijf langzaamaan stil. Geluk bij een ongeluk ('ongeluk met geluk' is mogelijk beter) was de brand in De Witte Molen te Nijmegen van 6 november 1981: die molen brandde uit, waarbij het complete binnenwerk werd verwoest. De molenaars Peter Sturkenboom en Hans Titulaer weken vervolgens naar Ravenstein uit om daar hun (net begonnen) maalbedrijf voort te zetten. Het betekende voor deze molen nieuwe en ongekende activiteit. De keerzijde: toen De Witte Molen in Nijmegen volledig was hersteld, viel De Raaf weer stil. 

Leden van de Heemkundekring Land van Ravenstein besloten in 1991 onder leiding van Bart Tonies de Stichting De Ravensteinse molen in het leven te roepen, die niet veel later ook eigenaresse werd. Na een restauratie, die over enige jaren werd uitgesmeerd, kwam de molen weer op bescheiden schaal in gebruik: De Nijverheid vormt het middelpunt van een project rond de eeuwenoude graansoort spelt. Dit graan (Lat. Triticum Spelta) werd al meer dan 9000 jaar geleden in Europa verbouwd. Dit bijzonder sterke gewas bevat van alle graansoorten de meeste grondstoffen die bijdragen aan een goede gezondheid. Nadat spelt al eerder aan een revival begonnen was in België en Duitsland (daar heet het Dinkelbrot), is het graansoort thans ook in Nederland in opmars.
Het lichtbruine en luchtige speltbrood van De Nijverheid is in vele soorten verkrijgbaar bij bakkers in Herpen en Ravenstein. Daarnaast leent het graan zich ook prima voor verwerking tot bier en jenever en vormt de pel een uitstekende vulling voor kussens. Natuurlijk is het speltmeel ook verkrijgbaar op De Nijverheid.

Deze molen vertoon bouwtechisch zeer grote overeenkomsten met De Wielewaal te Beneden-Leeuwen en De Zeldenrust te Oss. Vermoedelijk zijn zij door dezelfde molenmaker en/of vanaf hetzelfde bestek gebouwd.

De bovenas is een zeer oude Enthoven en afkomstig van één van de vele Zuidplasmolens onder Waddinxveen of Moordrecht. Deze as moet ná 1876, het jaar waarin de windbemaling van de Zuidplas werd opgeheven en alle molens daar voor de sloop werden verkocht, in Ravenstein zijn gestoken.