De Belgische molenmakers De Moor uit Sint Niklaas bouwden deze molen in opdracht van Jos van Jole. In 1911 werd zijn zoon T. van Jole eigenaar; deze werd in 1950 opgevolgd door zijn zoon A.M.Th. "Wies" van Jole.
Tot 1957/58 werd op windkracht gemalen met twee koppel 16der kunststenen. 

De molen met drie zolders is opgetrokken uit rode baksteen. De stenen raam- en deurboogjes zijn sierlijk rood geverfd met witte voegen. Het handluiwerk met gaffelwiel komt voornamelijk ten zuiden van de grote rivieren voor.

Op de begane grond stond voorheen een haverpletter. In de vlakbij gelegen maalderij was een dubbele maalstoel met een koppel 15er blauwe en kunststenen aanwezig, in gang gezet door een 20 PK elektromotor. Voorheen deed een dieselmotor als vertraagd tussendrijfwerk dienst. 
Uniek is het smalspoor tussen molen en maalderij dat in principe nog kan functioneren. 

De in 1970 uitgevoerde grote restauratie was zeer ingrijpend: staart, kap, zolders en het complete kruiwerk werden vernieuwd. De kruilier maakte plaats voor een rad (in Vlaamse stijl naar het nog aanwezige origineel maar niet helemaal nauwkeurig) en de zwaar werkende ijzeren rollen op ijzeren vloer werden vervangen door een Engels kruiwerk. Beide koppel stenen werden bij verwijderd, waarna één nieuw koppel 16der kunststenen werd geplaatst.

Wies van Jole maalde daarna weer, maar een groot succes werd het niet meer: zo spoorde de stand van de hekkens en borden op de roeden (in Zeeuws-Vlaanderen meestal zeer vlak) niet met de overbrenging. Als gevolg kwam de molen langzaam op gang en was, eenmaal op snelheid, niet goed meer te vangen. Dit was echter niet alleen te wijten aan die minder nauwkeurige restauratie: de molen draaide al jaren met uit verschillende (polder)molens afkomstige tweedehands roeden, iets wat ook geen goede invloed op het functioneren kan hebben gehad.
Het gevolg: afnemende bedrijvigheid en tenslotte stilstand en verval. Omstreeks 1990 was de molen niet maalvaardig meer te noemen en in 2000 werd uit voorzorg het hekwerk van de roeden verwijderd. 

Vervolgens moest serieus over de toekomst van de molen worden nagedacht. Probleem hierbij was dat de familie Van Jole, eigenaar vanaf de bouw, niet zomaar afstand kon en wilde doen van haar bezit. Er kwam evenwel een oplossing: een stichting (met daarin een duidelijke vertegenwoordiging van de familie Van Jole). 

Hierna volgde een restauratie in fasen, uitgevoerd door de Middelburgse molenmaker Johan Hoefkens. Zeer verheugend was dat de nogal 'verrestaureerde' kap zijn vroegere verhoudingen en uitstraling, zoals het over de korte spruit getimmerde achterkeuvelens, terugkreeg; ook het Vlaamse kruirad is volgens oude proporties gereconstrueerd én - belangrijk voor de maalvaardigheid - de tuigage van de (nieuwe) roeden sloot veel beter dan vóór 2000 aan op de overbrengingsverhouding. 
 
Op 4 september 2004 werd, met het lichten van de vang, de molen feestelijk in gebruik genomen. Dit door de loco-burgemeester van de gemeente Hulst, tezamen met Wies van Jole.

Wies van Jole overleed 22 januari 2012 op 96-jarige leeftijd. De molen wordt nog altijd door een Van Jole bemalen.