De molen werd oorspronkelijk in 1684 gebouwd te Schaarbeek (bij Brussel); in 1783 wegens toenemende windbelemmering door een boomgaard verplaatst naar Schaarbeek-Helmet en in 1885 naar Merksem. Daar was de molen betrekkelijk snel uitgediend, want in 1897 volgde opnieuw verplaatsing, ditmaal naar Nederland, zij het net over de grens: in Roosendaal. 

Aannemer van de bouw van molen en woonhuis was Adrianus van Ginneken, metselaar te Roosendaal; molenmaker was Jan van Blerck, woonachtig te Leur. Bouwheer was Petrus Schrauwen, die tijdens de bouw in januari 1897 overleed aan fijt. Hij was daarvoor eigenaar van de standerdmolen van Rijsbergen, eveneens een Belgische standerdmolen, die hij daar in 1881 liet bouwen. Na Schrauwens dood rondde zijn zoon Victor de bouwactiviteiten af.
De molen werd opgericht als koren- en schorsmolen. Veel molens in West-Brabant hadden een apart koppel voor schorsmalen; bij deze molen is dit vermoedelijk al vroeg in de 20ste eeuw beëindigd, waarna dit koppel is uitgebroken.

Na in 1939 onder advies van Chris van Bussel (die hier ook het naar hem vernoemde wieksysteem liet aanbrengen) nog uitvoerig te zijn hersteld, raakte de molen tijdens de Tweede Wereldoorlog behoorlijk beschadigd. Door tussenkomst van De Hollandsche Molen vond in 1950 herstel plaats, door molenmaker De Groote uit Kloetinge. Helaas werd er sindsdien nog maar weinig gemalen.

In de loop der jaren breidde Roosendaal zich stormachtig uit en kwam de grond rondom de molen in handen van de Bataafsche Petroleum Maatschappij. Deze onderneming maakte het gebaar om de molen voor een symbolisch bedrag aan de gemeente over te doen en de verplaatsing naar het zuidelijk deel van de stad te subsidiëren. Deze verplaatsing (met restauratie) werd in 1966/'67 uitgevoerd door molenmakerij Coppes te Bergharen.
Helaas werd de molen vrij snel daarna alweer door bebouwing ingehaald. Evengoed is er daarna wel regelmatig gedraaid en, later ook, gemalen.

De zeer zware storm van 25 januari 1990 veroorzaakte grote schade: de gietijzeren askop scheurde en een roede brak. Geruime tijd stond de molen er ontredderd bij.
In 1993/'94 volgde algeheel herstel, waarbij onder meer een nieuwe insteekkop voor de houten as werd gegoten.
Nadat de molen aldus zijn draai weer had gevonden, heeft de molenaar ook de achtermolen opnieuw bedrijfsvaardig gemaakt: dat werk omvatte onder andere het opnieuw op steek zetten van het bovenwiel en het maken van een nieuwe kuip.

Ooit was de molen voorzien van een derde koppel stenen, dat via een eigen bovenwiel werd aangedreven. In de houten as zijn de kepen voor dit wiel, dat als spaakwiel was uitgevoerd, nog te zien. Ook aan de plooistukken van het huidige bovenwiel is datzelfde nog te zien. Niet uniek maar wel apart: de teerlingen zijn elk voorzien van slechts twee zonneblokken in plaats van de gebruikelijke drie of vier.

Bij het herstel van 1939 werd de molen lichtgrijs geverfd: Dit was Chris van Bussels stijl: men moest immers kunnen zien dat er met de molen iets gebeurd was! Bij de laatste restauratie van 1993/'94 is de vroegere donkergroene tint in ere hersteld.