De molen werd in 1829 door G.D. van Dijk gebouwd voor de bemaling van het waterschap Lange Bovenrijgsterpolder (groot 224 ha).
In 1950 werd in de molen een elektromotor geplaatst, waarna de windbemaling werd gestopt. Om dit te benadrukken werden toen alle kleppen van de zelfzwichting meteen verwijderd. Wat daarna volgde was langdurige stilstand en - onvermijdelijk - verval. Dit laatste nam tenslotte zeer ernstige vormen aan.

In 1983 werd het achtkant, in afwachting van restauratie, geconserveerd, de kap (althans: wat daarvan restte) afgebroken en beide roeden doorgeslepen.
In 1988 volgde dan een restauratie die de molen ook weer maalvaardig maakte. De zelfzwichting werd opnieuw aangebracht, maar helaas is het allemaal niet zo fraai meer als rond 1950: door de dikkere rietlaag waren sterker geporde roeden nodig en moest men de ophekking in feite te laag beginnen. Over dwarskleppen en halve verdekkering is kennelijk niet meer gesproken.

Naar verluidt is dit een vrij lastig te bemalen molen: de opvoerhoogte is wat groot in verhouding tot de vlucht. Alleen bij stevige wind kan goed gemalen worden.

Opvallend is de bovenas: toen de vulstukken in 1988 vanwege de restauratie waren verwijderd, bleek deze as in het geheel geen fabricagegegevens te bevatten! Mogelijk blijft het fabrikaat daardoor voor altijd onbekend.

In het voorjaar van 2021 startte een flinke restauratie. Deze omvatte onder meer ingrijpend herstel aan wiekenkruis en staart. Alles is flink opgeknapt maar het kostte wat tijd: pas in november 2021 was de molen weer maalvaardig.