Jan Rosier liet in 1862 deze molen bouwen. Hierna wisselde de molen nog vele malen van eigenaar. In 1947, betrekkelijk vroeg voor Zeeuwse begrippen, kwam de molen buiten bedrijf.

In de loop der tijden is het uiterlijk diverse keren veranderd. Zo was de molen ooit zwart geteerd. In latere jaren werd daar overheen gedeeltelijk een (witte) pleisterlaag aangebracht. Omstreeks 1938 heeft men de romp geheel gewit, met sierlijke donker geverfde bogen rond de vensters. Tot 1967 had deze molen nog altijd houten roeden; de buitenroede was zelfs een borstroede.

In 1967 werd, kort nadat de toenmalige gemeente Krabbendijke de molen had aangekocht, begonnen met een ingrijpende restauratie. De romp werd voor een zeer groot deel met een halve steen ingeboet en daarna opnieuw opgemetseld. Evenwel werd de molen daarna niet meer gewit. Met dit huidige 'schone' metselwerk is niet goed meer te zien hoe fraai conisch deze romp ooit was.
Maar er ging nog meer mis: molenmaker Van Beek herstelde het gaandewerk maar gedeeltelijk (dus werd de molen niet volledig maalvaardig); de zeer kenmerkende platte kap en het over de korte spruit getimmerde achterkeuvelens keerden niet terug: bovenop de romp stond simpelweg ineens een Zuidhollandse poldermolen-kap. Ook de ophekking van beide nieuwe roeden leek nergens op en de kruilier moest zo nodig worden vervangen door een rad. Verder was de kleurstelling grondig veranderd: vóór 1968 waren voor- en achterkeuvelens donkergroen met witte rand, windpeluw donkergroen, de voeghoutkoppen drie verticale banen rood-wit-blauw, de askop rood, de walpenplaat blauw met witte ster en walpen, roeden donkergroen met witte boorden bij de as en de voorzomen rood. De gehele staart donkergroen; uiteinden van de schoren en spruiten wit evenals de klapmutsen en om de ramen een rode rand.
Er is veel kritiek geweest op deze wijze van herstel, die feitelijk geen restauratie te noemen was, maar tot op heden is hier eigenlijk niets aan veranderd.
Los hiervan is de omgeving van de molen al tientallen jaren niet fraai meer: vooral uit westelijke richtingen is er behoorlijk wat windbelemmering.

Gelukkig is niet alles bij deze restauratie verdwenen of veranderd: zeer bijzonder is het spoorwiel, dat 144 kammen telt (met de zeer fijne steek van 5,75 cm.), een staaltje meesterschap van wijlen molenmaker Marien van Riet. Verder valt ook het bovenwiel, met wel heel dunne kruisarmen en plooistukken, sterk op.

Vanaf de jaren '70 werd er weer af en toe met de molen gedraaid. In juli 2011 volgde evenwel stilzetting nadat staart en schoren slecht waren bevonden. In de zomer van 2013 werd die staart vrijwel geheel vernieuwd.

Op 3 april 2018 heeft de molenmaker beide toen ruim 50 jaar oude gelaste roeden gestreken. Zij bleken nog in zeer behoorlijke staat: men kon in feite volstaan met het aanbrengen van een verstijvingsplaat aan de ligzijde. Op 11 juni dat jaar zijn de roeden weer gestoken en twee dagen later was de molen weer draaiend te zien.