De bouw van de huidige molen geschiedde in 1703 in opdracht van Coenraad Baron van Dedem. Waarschijnlijk is de voorganger een standerdmolen geweest.

Opmerkelijk: steeds werd verondersteld, dat het achtkant hier in 1703 niet nieuw was neergezet. Dit onder meer omdat de onderste bintlaag (die de steenzolder draagt) er duidelijk later ingezet is en dat de kuip sporen vertoont van keerschijven, iets wat alleen op oude Noord-Hollandse binnenkruiers voorkwam/komt. Ook is het hoogste gedeelte van het achtkant duidelijk al een keer versterkt. 
Toch is het allemaal niet juist: recent dendrochronologisch onderzoek toont aan dat het hout waarvan het achtkant is gemaakt, in 1702 en 1703 gekapt moet zijn, dus helemaal samenhangt met het bouwjaar van de molen! 
Conclusie moet zijn dat de huidige molen hier in 1703 nieuw is gebouwd.

In 1940/1941 werd de molen onttakeld tot een romp met kap. De molen had tot die tijd altijd de functie gehad voor het vermalen van graan voor bakkers en boeren.

In 1979 werd mede door de inspanningen van de Stichting De Wijhese Molen de molen weer in oude glorie hersteld als maalvaardige molen. Met het enige koppel stenen dat de molen bij de rehabilitatie kreeg werd voorheen wel veevoer gemalen, thans maalt men hier niet meer. 

In het najaar van 2023 staat deze molen stil: de ruim 44 jaar oude roeden zijn aan vervanging toe. Men gaat ervan uit dat dit laatste in het voorjaar van 2024 zal gebeuren. 

Eigenaren van de molen waren:
Baron van Dedem (1703 - 1847)
fam. Strunk (1847 - 1916)
H. Schurink (1916 - 1939)
G.J. Mensink (1939 - 1977)
Stichting De Wijhese Molen (1977 - heden)

Niet alleen het staandewerk, ook het gaandewerk heeft een opmerkelijk historisch detail: de bovenas is afkomstig van de tijdens de Tweede Wereldoorlog op last van de Duitse bezetter gesloopte korenmolen "De Bazuin" te Harlingen. Eenmaal gedemonteerd (1944) en opgeslagen verdwenen de onderdelen in de laatste periode van de oorlog geleidelijkaan 'in de kachel': tenslotte waren eigenlijk alleen bovenas en maalstenen over. 
Het stenen gingen naar Holwerd; de as bleef in opslag en kreeg pas in 1979 zijn huidige bestemming, in Wijhe dus.