In 1937 gaf Eiko Jan Feunekes aan Luitje Wiersema uit Sappemeer de opdracht een zaagmolen te ontwerpen, die ertoe zou dienen zijn 10 ha. grote eikenbos verder te verwerken. Op basis van dit ontwerp bouwde Feunekes zelf zijn molen. Het resultaat was een kleine spinnekopmolen met stelling, die op een stenen bergplaats rust.
Na de dood van Feunekes in 1940 wisselde de molen diverse malen van eigenaar en was in 1985 zo vervallen dat ze de sloop nabij was.

Uiteindelijk lukte het in 1990 toch om het gebouw onder monumentenzorg te stellen en het daarmee te bewaren voor het definitieve einde. In 1995 ging de molen en het land samen over in handen van Arnold Dost en Olga Schaver, die met subsidie van de overheid in januari 1997 een restauratie lieten uitvoeren. Tegenwoordig is deze molen weer volledig operationeel.

De buitengewone architectuur, zelfzwichting en -kruiing, met de achtkante onderbouw op de stenen bergplaats maakt deze molen tot een zeer interessante en hoge uitzondering binnen het Nederlandse molenbestand. Bijzonder jammer is hierbij evenwel, dat dit unieke molentje grotendeels door beplantingen staat ingesloten en ook landschappelijk daardoor nauwelijks meer van waarde is.