De bedrijvigheid in Delfshaven in de achttiende en het begin van de negentiende eeuw was groot. Vanaf zeventienhonderd groeide het aantal korenwijnstokerijen sterk. In 1856 was hun aantal uitgebreid tot eenendertig stokerijen en zeven mouterijen. De grondstof voor deze industrie - mout - werd gemalen in ter plekke gebouwde molens. Aan de stadsranden van Delfshaven verschenen in de loop van de tijd acht molens, waarvan de meeste moutmolens waren.
De eerste "Distilleerketel" werd in 1727 gebouwd. Op 25 juli 1899 verbrandde deze. De molen werd herbouwd en bleef in bedrijf tot 1922. Toen werd hij stopgezet en de molen raakte in verval. In 1938 werd "De Distilleerketel" onttakeld, in de meidagen van 1940 werd hij bij gevechten tussen Nederlandse en Duitse troepen in brand geschoten. Sedertdien stond er een lege romp.

Maar de tijd was met deze molen: historisch Delfshaven zou niet "echt" zijn zonder molen en dus werd besloten, "De Distilleerketel" te restaureren. Dat besluit - in de jaren '80 - had nogal wat voeten in aarde en het werd zogezegd op het uiterste nippertje genomen, want met de afbraak van de romp was ondertussen al begonnen! Desondanks werd besloten dat het herstel doorgang zou vinden en pas toen bleek, dat inmiddels pal naast de molen nieuwe flatwoningen waren verrezen en wel dermate dichtbij de oude romp dat er, zou men deze herbouwen, geen plaats meer zou zijn voor een balie....
 
Dit was geen reden om de herbouw af te blazen, integendeel: men besloot, de oude romp dan maar geheel af te breken en 11 meter verderop een nieuwe molen te bouwen.
De nieuwe molen werd meteen een flinke meter hoger opgetrokken; de grondcirkel van de molen bleef hetzelfde; de tapsheid van de romp ook, en dus werd de iets hoger gemetselde molen opvallend slank. Omdat de bovenas door dit alles een meter hoger kwam te liggen, kon ook de vlucht aanzienlijk groter worden. Op 9 mei 1987 nam men de nieuwe molen feestelijk in gebruik.

De herbouw van De Distilleerketel is destijds tot stand gekomen door de onvermoeibare inspanningen van het Historisch Genootschap Roterodamum en met name zijn voorzitter, de heer A. Dutilh. Na voltooiing van de herbouw exploiteerde de Stichting Stadsherstel Historisch Rotterdam, een dochterstichting van HG Roterodamum, de molen.

Tussen 1999 en 2017 runde Karel Streumer hier een ambachtelijke maalderij. Meestentijds kreeg hij hulp van verschillende tweede molenaars, veelal door hemzelf opgeleid. De molenwinkel verkocht niet alleen tarwe en gerst, maar ook minder bekende meelsoorten, zoals teff en masjela (milocorn). Veel klanten kwamen uit Delfshaven, een stadsdeel met migranten uit alle hoeken van de wereld met verschillende baktradities. De exotischere meelsoorten trokken zelfs klanten uit Duitsland en Engeland. Deze winkel sloot in 2014. 

Tussen 2018 en 2021 bemaalden molenaars van Stichting ‘De Schiedamse Molens’ de molen. Na medio 2021 werd er niet meer gemalen: de huidige molenwinkel, die in 2018 opende, verkoopt meel dat is gemalen in Schiedam.