Reeds in 1455 bezat Mijnsheerenland een standerdmolen, staande aan de Blaaksedijk recht tegenover de Vrouwenhuisjesweg.
Op 27 juli 1649 sloot de toenmalige ambachtsheer, Van Raesfelt, met Teunis Simonsz (Slooter), molenaar een contract betreffende het bouwen van een nieuwe korenmolen. De molenaar kreeg hierbij een perceel grond in erfpacht. Het werd een wipkorenmolen, waarschijnlijk met een met rietgedekte ondertoren én kap.

Omstreeks 1740, dus nog geen 100 jaar later, wordt de wipmolen op initiatief van zijn molenaar, Gijsbert Batenburg, vervangen door de nu nog aanwezige stenen molen. Het huidige spoorwiel is nog uit de wipmolen afkomstig , evenals enige balken (die in de nieuwe molen als zolderbalken dienst gingen doen). Door de hoge plaatsing van het spoorwiel draaien de kammen van het luiwiel daar rechtstreeks op, ruimte voor een aparte schijf of wiel was er niet.

Na Batenburg zijn er nog diverse andere eigenaren te noteren: De Bruijn, Van Rossum, Reijshouwer, Dekker, Kappeteijn, Landheer, Van der Linden, Boogaart en Oosthoek.

Onder die laatste molenaar is de molen in 1945 buiten bedrijf gekomen. Inmiddels had de molen al gezelschap gekregen van een maalderij.
In 1958 verwierf de toenmalige gemeente Mijnsheerenland de molen van P. Oosthoek. In 1962 voerde de Mijnsheerenlandse molenmakerij Dirkse een restauratie uit, waarbij onder meer een andere, tweedehands, roede werd gestoken.

Een groot - en ook steeds groter wordend - probleem bij deze molen vormde de omgeving: na 1958 raakte de molen geleidelijkaan geheel ingegroeid. Tot in de jaren '90 werd door Jaap Wols, indertijd knecht toen de molen nog in bedrijf was, wel gedraaid (vooral in de winter, als de bomen niet in blad stonden) tot op een zeker moment ook dat niet meer ging. Ondertussen was in 1984 de nieuwe gemeente Binnenmaas eigenaar geworden. In 1992 droeg deze de molen over aan de Stichting Molens Binnenmaas.

Stilstand, hier min of meer opgedrongen door de slechte omgeving, betekende niet meteen achteruitgang: de kap heeft men nog een keer opnieuw met riet gedekt en in de zomer van 2009 volgde een forse opruimbeurt.

Al met al stond hier een molen die, op roeden en hekwerk na, feitelijk in heel behoorlijke staat verkeerde. Juist doordat nooit ingrijpende restauraties hebben plaatsgevonden heeft deze molen een zeer authenthieke sfeer. De afgelopen jaren waren de onderhoudswerkzaamheden erop gericht om verval en de verdere aantasting een halt toe te roepen. Aangetaste houten sponningen en, waar aan de orde, deuren en blinden, werden vervangen dan wel gerepareerd. Aansluitend werden in 2010 de houten delen aan de buitenkant geschilderd en werd de binnenkant van de molen behandeld tegen ongedierte zoals houtworm en bonte knaagkever. 
In 2012 werd het metselwerk gerestaureerd en opnieuw gewit. Eerder was de molen al opnieuw geschilderd.

Wat dan vooral dringend nodig was, was een aanzienlijke verbetering van de omgeving en dat is gelukt: in overleg en samenwerking met de (particuliere) eigenaren van aan de molen grenzende percelen konden goede afspraken gemaakt worden over verbetering. Dit  resulteerde in 2014 en 2015 in een drastische sanering van het bomenbestand en het hoog opgroeiend struikgewas rondom de molen.

Op 21 februari 2017 werden beide roeden gestreken om te worden gerepareerd. 17 oktober dat jaar zijn zij, na uitvoerig herstel door de fa. Vaags, weer gestoken. Er bleek meer werk nodig: windpeluw en twee lange schoren vervangen en de vang vernieuwd. 

Inmiddels draait de molen weer geregeld en wordt er ook weer gemalen.

© Wim van der Giesen (06-01-2023)
Na 50 jaar wordt er weer gemalen in de molen.