De geschiedenis van deze molen als malend werktuig is nogal duister. Al aan het begin van de 20ste eeuw raakte 'De Zandweg' buiten bedrijf en kwam in verval. Toen de gemeente Rotterdam de molen in 1959 aankocht verkeerde deze in desolate toestand.

De restauratie begon in 1960 en werd voltooid in 1962. Het was een flinke klus, want na al die jaren van verwaarlozing moesten o.a. balie (stelling), kap en wiekenkruis geheel vernieuwd worden. Bij deze gelegenheid werd helaas het maalderijgebouw/pakhuis dat tegen de molen aan gebouwd was, gesloopt. De molen kwam ook niet meer in bedrijf, hoewel dat wél de bedoeling was geweest: men had beide roeden voorzien van fokken. 
Deze restauratie werd betaald uit de verzekeringsgelden van de in 1954 afgebrande Rotterdamse molen De Noord (op het Oostplein) waarvan de afwikkeling geruime tijd in beslag had genomen.

Beneden staat een koppel stenen opgesteld met het zgn. gatenscherpsel; hiermee werd lang geleden ook gemalen. Ook bevinden zich in de molen diverse oude onderdelen van verschillende molens uit de regio. Deze zijn op de tweede zolder uitgestald. Het winkeltje onderin de molen bevindt was lange tijd buiten gebruik maar sinds enige tijd worden er weer meelproducten verkocht.
De molen is één van de weinige in Nederland die geheel van een sprinklerinstallatie is voorzien.

In februari 2019 zette men de molen stil, nadat gebleken was dat beide roeden in minder goede staat verkeerden. In september 2019 kreeg deze molen twee nieuwe gelaste roeden en was daarmee weer maalvaardig.

Opmerkelijk hier is het gietijzeren kruiwerk. Het kwam in zuidelijk Zuid-Holland vaker voor, onder meer in 't Vliegend Hert te 's -Gravendeel, De Lelie te Puttershoek, de Ons Genoegen te Alblasserdam (in brons) en de Nieuwe Molen te Mijnsheerenland. In de regel gold dit als 'niet te kruien', maar er zijn ook bronnen die melden dat dit kruiwerk, mits goed afgesteld, soms zonder problemen werkte. Bij De Zandweg is dat helaas niet het geval (geweest), vandaar de elektromotor op de kruilier.